Je vraagt je af of je het allemaal wel goed genoeg doet.
Je hoofd maakt overuren, zelfs als je wilt slapen.
Je piekert over gisteren, vandaag en over wat je morgen te wachten staat.

Je vraagt je af wat anderen van je vinden – je voelt je onzeker: ben ik wel mooi genoeg, capabel genoeg, leuk genoeg?
En zien ze op je werk wel hoe hard je je best doet?
Je ervaart een hoge werkdruk – altijd meer moeten, nooit klaar zijn, nooit achter mogen raken.
En vooral doorgaan, ook als het je eigenlijk te veel is - want zo doet iedereen het.
Klagen doe je niet, want als je dat doet, dan ben je een slechte werknemer. Toch?

Je voelt signalen dat er iets moet veranderen – zo kun je niet verder– maar wat er moet gebeuren, weet je niet.

Je hebt het gevoel altijd haast te hebben.
Je lijf voelt moe als je wakker wordt.
Je schouders en nek zitten vast, je onderrug voelt stijf en je kaken gespannen.
Soms heb je hoofdpijn - nog voordat de dag begint.
En tóch ga je door.
Want je vindt dat anderen het zwaarder hebben, dus je mag niet klagen van jezelf.
Stel je niet zo aan! Hup, doorgaan!

Je leeft het leven – je draait je programma af – je zorgt voor iedereen - maar echt gelukkig voel je je niet.
Of misschien weet je niet eens wat je voelt. En of je überhaupt íéts voelt.
Maar een oordeel heb je er wel over.
Je vindt van alles van jezelf. En waarschijnlijk ook van anderen.

Herkenbaar?
Het is toch ook niet vol te houden?
Wat als je dit allemaal kan loslaten - zonder je schuldig te voelen?
Wat als je gewoon mag zijn wie jij bent – zonder druk, zonder oordeel?
Je imperfecte zelf – net als ik, en net als ieder ander mens.
Gewoon aanwezig – zonder voorwaarden, zonder maskers.

Zou dat niet fijn zijn?
Ik help je daar graag bij.